emotionals

Mijn Ontwaken, De Inzichten, De Overtuiging en De Onbaatzuchtige Liefde.....

Er is iets heel moois gebeurd, iets dat voor mij compleet nieuw is: werd wakker met de OVERTUIGING dat het goed komt met ons meisje, en die overtuiging heb ik gekregen omdat ik haar gisteren voor het eerst vasthield en dat dat de ONMEETBARE LOGICA is, die bewijst dat mijn inzicht juist is! Omdat ik haar levensenergie gevoeld heb met heel mijn wezen, weet ik dit alles vanuit dagene wat men vaderschap noemt maar wat in weze vaderlijkheid betreft...

Haar slechte toestand kwam omdat ze in de baarmoeder al aan het sterven was en al een stukje over de streep: het stervensproces was al ingezet, vandaar dat ze met wat ik een van pijn vertrokken ouwelijk gezichtje en onnoemlijk lijden geboren werd.. De keizerlijke ingreep met de daarop volgende reanimatie haalde haar als het ware terug en naarmate ze er langer was, namen ook de verschijnselen behorende bij het stervensproces af; kwamen haar levensfunkties als het ware een voor een terug, en aangezien dat proces van terugkeren nog niet voltooid is word volgens mij juist bewezen door haar tekort aan trombosieten, waardoor de artsen besloten tot verder onderzoek! Deze bloedlichamen die verantwoordelijk zijn voor de genezing van wonden en het voorkomen van verdere ontbinding, en dat doen door uit elkaar te spatten, als het ware zichzelf op te offeren en te sterven... Dat zij eigenlijk sterven wordt bewezen dat ze de wond dichten met hun aaneen gehechte dode materie, aangezien er een korst van dood materiaal ontstaat die er na genezing van de wond ervan af zal vallen en er dan huid overblijft die deels levend is en ook uit hoorn bestaat hetgeen dode materie is... Na dit proces is de wond gedicht en ook genezen... Het idee dat trombocyten, de zogenaamde bloedplaatjes gemaakt zijn om zichzelf op te offeren, maakt dat ik het als volstrekt logisch beschouw dat die in getal verminderen als het stervensproces van de individue is ingezet, aangezien ze worden opgebruikt in datzelfde stervens proces.

Ik weet dat ik geen arts ben en me niet kan beroepen op een bul, universitaire graad die nodig is om arts te zijn en ik dus ook geen autoriteit ben op het gebied der geneeskunde neemt niet weg dat ik vanuit mijn Vaderschap kan WETEN hoe de vork in de steel zit en dat het gewoonweg eenvoudiger is dan men denkt. Geneeskundigen gaan altijd uit van ziektebeeld, pathogenie, maar kunnen hoogstens tot op zekere hoogte verklaren wat een mens gezond maakt, en in het geheel niet de definitie van een (gezond) mens uitleggen.. Dit schrijven is dan ook niet uit wetenschappelijke kennis geschreven maar uit vaderlijk inzicht en observatie van mijn kindje met wie ik verbonden ben in lichaam en geest! Ik voel wat zij voelt vanwege de empatische band die wij hebben, evenals de moeder dat heeft! Vanwege die empatische band heb ik dus ook het levven van mijn kindje kunnen redden omdat ik handelde toen het voor haar opperste nood was en vanwege mijnovertuiging dat ik weet dat ze hier op aarde moet zijn en niet voor niets die lange reis naar hier heeft ondernomen om op de Aarde te bestaan temidden van ons, wij die hier al zijn, haar gezin, liefhebbende ouders.. Juno is vanaf de conceptie reeds gewenst, sabine en ik hebben namelijk elkaar aangekeken en gezamelijk besloten om tot bevruchting te komen vanuit de wens een kindje van ons beiden te hebben... Ik durf met stelligheid te beweren dat Juno hier in essentie reeds was, maar dat ze nog middels de lange reis, tot existentie diende te komen...

Het feit dat ze dus tekort aan trombocyten heeft / had komt vanuit mijn logica dus voort uit het feit dat ze ze had opgebruikt en omdat ze reeds aan het afsterven was (het bewijs daarvoor is de erg dunne levenskoord of navelstreng) nog niet door het lichaam werden heraangemaakt en er dus het tekort ontstond die de artsen gemeten hadden, en waarom ze het verdere onderzoek hadden ingezet om dat ze geen oorzaak konden vinden voor de slechte staat waarin ze verkeerde, stuurde ze bloedmonsters naar Rotterdam en ook omdat ze uiteraard grondig te werk willen gaan (ivm de mogelijkheid van zuigelingensterfte) en wij dus zwaar in de rats kwamen te zitten, en in ongewisse staat naar ons kindje moesten kijken in dat aquariumpje dat couveuse heet, met alle angst die daarbij gepaard ging.

Het was een ware nachtmerrie voor ons, maar nu ik haar zie opknappen verdwijnt die angst ook als sneeuw voor de zon.. Sabine en ik moeten gewoon als ouders VERTROUWEN op ons eigen oordeel betreffende Junootjes gezondheid en levenskansen en dat vanuit onze verbintenis, verbondenheid als vlees en bloed.. Een ander inzicht waarmee ik vanochtend ontwaakte is het concept dat leven een variabel is (het kan verkeren) en dus onverklaarbaar vanuit empirisch en wetenschappelijk causaliteits denken van waaruit de artsen redeneren en van waaruit zij de zorgen hebben over Juno en tot verder onderzoek moesten besluiten, maar niks konden vinden dat de tekorten aan trombocyten, bloedplaatjes kon verklaren, aangezien het bewijs, namelijk de in de baarmoeder reeds ingezette Dood was verdwenen en ook niet in hun idee van de oplossing van het pobleem der diagnose hadden inbegrepen en dat ze de oplossing veels te ver en veels te diep in het stoffelijke zochten!

Dat wat ik als overtuiging zie, is aangezien Juno nog steeds ziek is en knokt om te leven en ze is overgeleverd aan de overigens zeer goede zorg van de verpleging en artsen van Het Bronovo Ziekenhuis inderdaad nog niet bestendigd, en de tijd zal het leren of ik het bij het juiste einde blijk te hebben.. Desondanks heb ik geen twijfel dat het goed zal komen en ik heb daar geen empirisch bewijhs voor nodig, alleen de overtuiging, Het ouderlijk weten is van belang.. Als ouder ben je nou eenmaal de expert met betrekking tot het wezen dat uit jou en je partner geboren is...

Ik ben in de overtuiging dat de aanmaak van trombocyten het allerlaatste weer op gang komt doordat ze moedermelk drinkt waarin stoffen zitten die met het afweermechanisme te maken hebben van moeder voor het kind.. Bovendien is de aanmaak van trombocyten wel belangrijk, maar minder urgent dan bijvoorbeeld, witte bloedlichamen (de opruimers, afweer) en rode (de zuurstof en voedsel brengers) en omdie reden komt de aanmaak van die lichamen later op gang, we zitten pas bij dag 5 van haar bestaan en ze knapt spoedig op aangezien erg gulzig en levenslustig drinkt van de moedermelk die ze nu eindelijk krijgt! Daarom weet ik dat na verloop van enige tijd en spannende momenten het uiteindelijk een gezond meisje zal worden, dat door deze ervaring in haar prille bestaan, oer en oersterk zal worden alsook compleet!

We kennen allemaal de regel die in het engels zo mooi wordt verwoord: If it doesnt kill you, it makes you stronger!

Ik sprak sabine zonet: het gaat goed met de kleine en ik ga er naartoe zodra ik alle klusjes heb gedaan die gedaan moeten worden!

Teruglezend kan ik niet anders concluderen dat mijn redenatie puur LOGISCH is, dus ook WAARHEID, en waar waarheid is, is geen twijfel en ook dat is wederom volstrekt LOGISCH te noemen! En een ander ding dat ik vanuit een wederom onmeetbare logica durf te beweren, is dat als wij ouders vanuit onze OVERTUIGING (jaja het klinkt religieus en dat is een soort van wetenschap die niet meetbaar of te bewijzen is, god en alle andere entiteiten) die overigens niet rationeel, maar gevoelsmatig LOGISCH is, blijven bij de feitelijke indruk die wij hebben van ons kind, en onwrikbaar zijn in onze daaruitvloeiende overtuiging dat het goed komt, dan kan het niet anders zijn dan dat ons kindje, levenslustig en gezond zal zijn, en het zal ook betekenen dat onze nachtmerrie bij deze achter de rug zal zijn!

Nu ben ik de meest gelukkige man op aarde, en zeker nadat ik even de meest ongelukkige pechvogel was samen met Sabine, heeft die ervaring me nu al een stuk rijker gemaakt, ik ben het dankbaarste wezen op aarde en ik hou enorm veel van mijn kleine Mandarijntje, Juno Isis Merope, afgekort JIM en van haar moeder en andere dochter in gelijken mate, onze relatie is een nieuwe diepere fase ingegaan en eindelijk zal ik kunnen genieten van waar ik reeds zo lang naar verlangde, een gezinsleven, familie en vooral van onze baby, dat prachtige schepseltje en wonder der natuur!

Met alle ijdelheid en hoogmoedigheid, de idee van de Kunsten als allerhoogste principe, ten spijt rest mij de conclusie dat het ontstaan van nieuw leven en de liefde die dat met zich meebrengt het allerbelangrijkste is dat er in het aardse bestaan te bereiken is en dat alle streven naar verlichting en vrijheid een ijdele droom is die niet automatisch leid tot het voorgespiegelde opperste geluk en dat mijn bovenstaande teksten daar een getuigenis van geven! Dat uiteondelijk de cirkel rond is, en het leven begint bij het gezin en hoezeer de individualiteit ook wordt nagestreefd, het uiteindelijke levenbs verlangen datgene wat heel maakt, voert er uiteindelijk ernaar terug, en wat boeiend is, is de reis die ertussenin wordt gemaakt en het daaruitvolgende inzicht, hetgeen het hoogst bereikbare doel is van deze boeiende reis!

Amen!

Marcus van Soest

opgedragen aan Juno, Shera en Sabine, van wie ik zielsveel hou!

Where did Piss Poor come from?

They used to use urine to tan animal skins, so families used to all pee in a pot & then once a day it was taken & Sold to the tannery.......if you had to do this to survive you were "Piss Poor". But worse than that were the really poor folk who couldn't even afford to buy a pot......they "didn't have a pot to piss in" & were the lowest of the low. 

The next time you are washing your hands and complain because the water temperature isn't ' t just how you like it, think about how things used to be. Here are some facts about the 1500s: Most people got married in June because they took their yearly bath in May, and they still smelled pretty good by June.. However, since they were starting to smell . .....Brides carried a bouquet of flowers to hide the body odor. Hence the custom today of carrying a bouquet when getting Married. Baths consisted of a big tub filled with hot water. The man of the house had the privilege of the nice clean water, then all the other sons and men, then the women and finally the children. Last of all the babies. By then the water was so dirty you could actually lose someone in it.. Hence the saying, "Don ' t throw the baby out with the Bath water!"

Houses had thatched roofs-thick straw-piled high, with nowood underneath. It was the only place for animals to getwarm, so all the cats and other small animals (mice, bugs) lived in the roof. When it rained it became slippery and sometimes the animals would slip and fall off the roof...Hence the saying "It ' s raining cats and dogs." There was nothing to stop things from falling into the house. This posed a real problem in the bedroom where bugs and other droppings could mess up your nice clean bed. Hence, a bed with big posts and a sheet hung over the top afforded some protection. That ' s how canopy beds came into existence.

The floor was dirt. Only the wealthy had something other than dirt. Hence the saying, "Dirt poor." The wealthy had slate floors that would get slippery in the winter when wet, so they spread thresh (straw) on floor to help keep their footing. As the winter wore on, they added more thresh until,when you opened the door, it would all start slipping outside. A piece of wood was placed in the entrance-way. Hence: a thresh hold. (Getting quite an education, aren't ' t you?)

In those old days, they cooked in the kitchen with a big kettle that always hung over the fire.. Every day they lit the fire and added things to the pot. They ate mostly vegetables and did not get much meat. They would eat the stew for dinner, leaving leftovers in the pot to get cold overnight and then start over the next day. Sometimes stew had food in it that had been there for quite a while. Hence the rhyme: Peas porridge hot, peas porridge cold, peas porridge in the pot nine days old. Sometimes they could obtain pork, which made them feel quite special. When visitors came over, they would hang up their bacon to show off. It was a sign of wealth that a man could, "bring home the bacon." They would cut off a little to share with guests and would all sit around and chew the fat.

Those with money had plates made of pewter. Food with high acid content caused some of the lead to leach onto the food, causing lead poisoning death. This happened most often with tomatoes, so for the next 400 years or so, tomatoes were considered poisonous. Bread was divided according to status. Workers got the burnt bottom of the loaf, the family got the middle, and guests got the top, or the upper crust. Lead cups were used to drink ale or whisky. The combination would Sometimes knock the imbibers out for a couple of days.

Someone walking along the road would take them for dead and prepare them for burial. They were laid out on the kitchen table for a couple of days and the family would gatheraround and eat and drink and wait and see if they would wake up. Hence the custom of holding a wake. England is old and small and the local folks started running out of places to bury people. So they would dig up coffins and would take the bones to a bone-house, and reuse the grave. When reopening these coffins, 1 out of 25 coffins were found to have scratch marks on the inside and they realized they had been burying people alive... So they would tie a string on the wrist of the corpse, lead it through the coffin and up through the ground and tie it to a bell. Someone would have to sit out in the graveyard all night (the graveyard shift.) to listen for the bell; thus, someone could be saved by the bell or was considered a dead ringer.

And that's the truth....Now, whoever said History was boring!!!

So...get out there and educate someone! ~~~ Share these facts with a friend.

Crabby Old Man

What do you see nurses? . . . . . What do you see?

What are you thinking . . . . . when you're looking at me?

A crabby old man . . . . . not very wise,

Uncertain of habit . . . . . with faraway eyes?

Who dribbles his food . . . . . and makes no reply.

When you say in a loud voice . . . . . 'I do wish you'd try!'

Who seems not to notice . . . . . the things that you do.

And forever is losing . . . . . A sock or shoe?

Who, resisting or not . . . . . lets you do as you will,

With bathing and feeding . . . . . The long day to fill?

Is that what you're thinking? . . . . . Is that what you see?

Then open your eyes, nurse . . . . . you're not looking at me.

I'll tell you who I am. . . . . . As I sit here so still,

As I do at your bidding, . . . . . as I eat at your will.

I'm a small child of Ten . . . . . with a father and mother,

Brothers and sisters . . . . . who love one another.

A young boy of Sixteen . . . . with wings on his feet.

Dreaming that soon now . . . . . a lover he'll meet.

A groom soon at Twenty . . . . . my heart gives a leap.

Remembering, the vows . . . . . that I promised to keep.

At Twenty-Five, now . . . . . I have young of my own.

Who need me to guide . . . . . And a secure happy home.

A man of Thirty .. . . . . My young now grown fast,

Bound to each other . . . . . With ties that should last.

At Forty, my young sons . . . . . have grown and are gone,

But my woman's beside me . . . . . to see I don't mourn.

At Fifty, once more, babies play 'round my knee,

Again, we know children . . . . . My loved one and me.

Dark days are upon me . . . . . my wife is now dead.

I look at the future . . . . . and shudder with dread.

For my young are all rearing . . . . . young of their own.

And I think of the years . . . . . and the love that I've known.

I'm now an old man . . . . . and nature is cruel.

Tis jest to make old age . . . . . look like a fool.

The body, it crumbles . . . . . grace and vigor, depart.

There is now a stone . . . . where I once had a heart.

But inside this old carcass . . . . . a young guy still dwells,

And now and again . . . . . my battered heart swells.

I remember the joys . . . . . I remember the pain.

And I'm loving and living . . . . . life over again.

I think of the years, all too few . . . . . gone too fast.

And accept the stark fact . . . . that nothing can last.

So open your eyes, people . . . . . open and see.

Not a crabby old man . . . Look closer . . . see ME!!

Gisterochtend vroeg is Sam Galesloot overleden. Sam is bekend geworden dankzij de geweldige documentaire van Ria Bremer: http://www.avro.nl/tv/programmas_a-z/sam/

Dit is het bericht dat op zijn Hyves site te lezen is: Ik ben niet bang, ook niet voor de dood. Ik geloof dat ieder mens zijn eigen begeleider heeft diehem helpt bij zijn leven en hem opzoekt na zijn dood. Na de dood ga je eerst een tijdje uitrustenen alles verwerken wat je meegemaakt hebt. Dat kan even duren maar uiteindelijk kom je weer terugin het leven. In een ander lichaam maar met dezelfde ziel en geest. Als ik nu knok voor het goede, voor de lichte energieën kan ik de donkere energieën overwinnen en kom ik niet nog een keer zo op aarde maar in een gewoon, gezond lijf. Sam. 18-9-1984 1-1-2011 @ somewhere

Reaktie van Sam's tante Marion:

Lieve Sam,

Jouw afscheidsbericht heeft mij geraakt en geroerd. Zoals jouw hele leven verbazingwekkend was, zo verras je mij nu ook weer met jouw ideeën over dedood en de rust waarmee je daar naar keek. Ik herken het en had het niet mooier kunnen omschrijven. Jouw afscheid was sowieso heel bijzonder! Afscheid nemen door eerst oudjaar te vieren met dierbaren om je heen en dan rustig in je slaap te overlijden.... daar kan ik ook alleen maar respect voor hebben en ik vind dat je dat goed gedaan hebt. Als aangetrouwde tante heb ik jouw leven van een afstandje kunnen volgen. Wat mij vooral opviel was de liefde, de warmte en de aandacht die je kreeg van alle mensen in jouw omgeving. Je was een kind met een handicap, maar het deel van jou dat wel gezond was, kreeg alle aandacht. Zo heb jij je kunnen ontwikkelen en een volwaardig bestaan kunnen leiden.

Dankzij jouw boekje 'Sam' kreeg ik een bredere kijk in jouw innerlijke leven. Het was bijzonder om dat vrolijke jongetje ineens te 'horen' praten. Toen ik in het ziekenhuis lag met een hartspier die het steeds meer liet afweten, was het net of je in gedachten bij mij langs kwam. Midden in de nacht heb ik een briefje naar je geschreven en ik vond het geweldig dat je later bij mij op bezoek geweest bent.

Het laatste jaar ben je met je documentaire en bij  'De Wereld Draait Door' ineens een bekende Nederlander geworden en kon je de wereld laten ziet wat voor geweldig mens je was. Ook hiermee heb je heel veel mensen geholpen en laten inzien dat geluk en kwaliteit van leven niet afhankelijk is van een leven zonder tegenslagen. Dat jij jouw leven een 9,4 gegeven hebt, kan ik begrijpen omdat ook ik vind dat ik ondanks mijn beperkingen een heel goed leven heb. De rust die je nu hebt, heb je als geen ander verdient. Ik kan me zo voorstellen dat je nu de wereld nog eens in werkelijkheid kan aanschouwen en met verbazing naar ons kijkt. Dank dat we je mochten leren kennen.

I think this is a lovely poem, I just found it somewhere scribbled on a brown piece of crumbled old paper, typed it out and it almost brought tears to my eyes.

The touch of the Master’s hand

‘T was Battered and scarred, and the auctioneer
Thought it scarcely worth his while
To waste much time on the old violin,
But held it up with a smile:
“What am I bidden, good folks,” he cried,
“Who’ll start the bidding for me?”
“A dollar, a dollar; then  “two!” “Only two?”
Two dollars and who ‘ll make it three?
Three dollars, once: three dollars, twice:
Going for three – “ But no,
From the room, far back, a gray-haired man
Came forward and picked up the bow;
Then, wiping the dust from the old violin,
He played a melody pure and sweet
As a caroling angel sings.
The music ceased, and the auctioneer,
With a voice that was quiet and low,
Said: ”What am I bid for the old violin?”
And he held it up with the bow.
“A thousand dollars, and who’ll make it two?
Two thousand. And who’ll make it three?
Three thousand, once, three thousand, twice
And going,  and gone,”said he.
The people cheered, but some of them cried,
“We do not quite understand
What changed its worth.”  Swift came the reply:
“The touch of the master’s hand.”
And many a man with life out of tune
And battered and scarred with sin,
Is auctioned cheap to the thoughtless crowd,
Much like the old violin.
A “mess of pottage, “a lass of wine:
A game – and he travels on,
He is “going” once, and  “going“ twice,
He’s going and almost “gone”.
But the master comes, and the foolish crowd
Never can quite understand
The worth of a soul and the change that’s wrought
By the touch of the masters hand.

This poem was written by an old musician who for some mysterious reason was put in jail and was facing life sentence…